Oprócz niemałej ilości wielkich nowel w literaturze polskiej odnajdziemy sporo świetnych utworów dramatycznych. Do najznamienitszej literatury narodowej zaliczyć trzeba z pewnością “Wesele” Wyspiańskiego. To ponadczasowy utwór łączący fantastykę z realną sytuacją w jakiej znajdowała się nasza ojczyzna na przełomie wieku XIX i XX.
W dramacie znajdziemy zarówno postaci autentyczne, które dramatopisarz znał z widzenia, a między nimi: Annę Tetmajer, jak i postaci fantastyczne, jak Hetman. Pojawiają się tu też przedmioty symboliczne, np.: czapka z pawim piórem, która symbolizuje ciągoty chłopów do bogactwa, a także sznur.
Cały dramat został stworzony w celu prezentacji rodzimego społeczeństwa i jego gotowości do pojedynku o suwerenność. Dwie główne warstwy – inteligencja i chłopi w “Weselu” – zostały dogłębnie scharakteryzowane poprzez niektóre dialogi. Żadna z nich nie została przedstawiona pozytywnie. Inteligencji przypisywana jest bierność, zaś chłopom patrzenie wyłącznie na własne korzyści.
Dopełniającym walorem dzieła Wyspiańskiego jest język, który łączy mowę małopolską z językiem mieszkańców małopolskiej stolicy. Ponadto dramatopisarz z przenikliwością prezentuje obrzęd wesela i towarzyszące mu zwyczaje. Zgromadzeni w chłopskiej chacie goście bawią się, rozmawiając o bieżącej sytuacji problemów ojczyzny.
Niestety, wymowa “Wesele” nie jest korzystna. “Wesele” dopełnia somnambuliczny pląs, który ukazuje bierność polskiego narodu i brak chęci do wzniecenia powstania. Polacy byli wówczas niegotowi i musiało upłynąć kilkanaście lat aby suwerenność kraju ziściła się.