W literackim kanonie omawianym na polskim jest wiele dzieł, które naprawdę warto dogłębnie zrozumieć, dlatego że ukazują nieprzemijające wartości. Jedną z ciekawszych książek są “Ludzie bezdomni” Żeromskiego. Dzieło ukazuje poglądy i charakterystykę Tomasza Judyma – lekarza pochodzącego z nizin społecznych.
Postać w przeciwieństwie do większości medyków próbuje pomagać biedocie i leczyć ich za jak najniższe stawki. W stolicy Polski nikt go tymczasem nie pojmuje i brakuje mu pacjentów. Decyduje się udać się na prowincję, gdzie dostaje pracę w uzdrowisku. W Cisach również chce pomagać najbiedniejszym, przez co rozpoczyna spór z szefami uzdrowiska. Następną pracę udaje mu się dostać na Śląsku, gdzie poświęca się leczeniu górników. Wyrzeka się własnego szczęścia i związku z ukochaną dziewczyną. Pragnie całkowicie poświęcić się leczeniu najuboższych.
Ludzie bezdomni to powieść, która ukazuje głównie sylwetkę idealisty, a także wizję rodzimego społeczeństwa dobrze znanego Żeromskiemu. Mówi o nierównościach warszawiaków i biedzie. Opisuje zarówno najuboższych, jak i dobrze sytuowanych. Zawiera też wątki polityczne.
Tytuł “Ludzie bezdomni“ jest wielofunkcyjny, zawierający w sobie główne problemy modernistycznej powieści. Bezdomność przybiera wiele rodzajów, rozpoczynając od literalnego, przejawiającego się w przedstawieniach warszawskiej biedoty czy najuboższych obywateli francuskiej stolicy, a skończywszy na przenośnym znaczeniu.